Découvrez des millions d'e-books, de livres audio et bien plus encore avec un essai gratuit

Seulement $11.99/mois après la période d'essai. Annulez à tout moment.

Wortknall: Spoken Word in der Schweiz
Wortknall: Spoken Word in der Schweiz
Wortknall: Spoken Word in der Schweiz
Livre électronique199 pages1 heure

Wortknall: Spoken Word in der Schweiz

Évaluation : 0 sur 5 étoiles

()

Lire l'aperçu

À propos de ce livre électronique

39 Bände in zwölf Jahren, 16 Autoren und 9 Autorinnen, mehrere Literaturpreise - die "edition spoken script" bewährt sich als Schaufenster des Spoken Word in der Schweiz (und darüber hinaus). Im vierzigsten Band möchten wir zeigen, dass die Szene noch viel breiter ist und zahlreiche Texte hervorgebracht hat, die in unserer Kollektion noch keinen Platz gefunden haben. Aufholbedarf besteht vor allem seitens der Autorinnen, die immer zahlreicher und mit Erfolg auftreten. Aber auch Autor*innen, die gemeinsam mit Musiker*innen auftreten und solchen, die aus den anderen Sprachregionen der Schweiz stammen, gilt unsere Aufmerksamkeit.
Über 40 Autor*innen sind vertreten - mit Sprechtexten und -gedichten, Kurzgeschichten, Theatermonologen, "Songtexten" und einigen Slam-Texten (diese alleine würden einen eigenen Band füllen) in Mundart, Hochdeutsch, Französisch und Italienisch. Sie alle zeigen, dass die Ausweitung des publizierten Spoken Words mit diesem 40. Band nicht abgeschlossen ist.
LangueFrançais
Date de sortie15 avr. 2022
ISBN9783038531753
Wortknall: Spoken Word in der Schweiz

Lié à Wortknall

Livres électroniques liés

Fiction générale pour vous

Voir plus

Articles associés

Catégories liées

Avis sur Wortknall

Évaluation : 0 sur 5 étoiles
0 évaluation

0 notation0 avis

Qu'avez-vous pensé ?

Appuyer pour évaluer

L'avis doit comporter au moins 10 mots

    Aperçu du livre

    Wortknall - Matthias Burki

    Wortknall Spoken Word in der Schweiz

    edition spoken script 40

    1. Auflage, 2021

    © Der gesunde Menschenversand, Luzern

    © Texte bei den Autor:innen

    Alle Rechte vorbehalten

    ISBN: 978-3-03853-115-9

    Herausgeber:innen: Matthias Burki, Ursina Greuel, Tamaris Mayer, Daniel Rothenbühler

    E-Book: Zeilenwert GmbH, Rudolstadt

    Herzlichen Dank für die Unterstützung an: Genossenschaft Buch 2000, FUKA-Fonds Stadt Luzern, Regionalkonferenz Kultur Region Luzern, Oertli-Stiftung

    Der gesunde Menschenversand wird vom Bundesamt für Kultur für die Jahre 2021 – 2024 unterstützt.

    www.menschenversand.ch

    Inhalt

    Amina Abdulkadir

    Andri Beyeler

    Laurence Boissier

    Katja Brunner

    Renata Burckhardt

    Martina Clavadetscher

    Cruise Ship Misery (Sarah Elena Müller, Milena Krstic)

    Daniela Dill

    Michael Fehr

    Heike Fiedler

    Martin Frank

    Anna Frey

    Meloe Gennai

    Nora Gomringer

    Ariane von Graffenried

    Stefanie Grob

    Pablo Haller

    Jürg Halter

    Rolf Hermann

    Franz Hohler

    Antoine Jaccoud

    Jurczok 1001

    Matto Kämpf

    Judith Keller

    Guy Krneta

    Sandra Künzi

    Pedro Lenz

    Patric Marino (Die Astronauten)

    Gerhard Meister

    Marko Miladinovic

    Melinda Nadj Abonji

    Narcisse

    Jens Nielsen

    Dominic Oppliger

    Achim Parterre

    Dragica Rajčić Holzner

    Noëlle Revaz / Michael Stauffer

    Béla Rothenbühler

    Anja Nora Schulthess

    Christoph Simon

    Marina Skalova

    Beat Sterchi

    Christian Uetz

    Biografien

    Nachwort

    Amina Abdulkadir

    icheressie

    Ich hab ihn gesehn, nur kurz.

    Hab ihn betrachtet, nur scheu.

    Hab ihn gestreift, nur beiläufig, womöglich zufällig.

    Hab ihn dann berührt, nur sanft, eigentlich kaum.

    Hab ihn gedrückt, nur leicht, fast unmerklich.

    Dann hab ich ihn gesehn, nur kurz.

    Hab ihn betrachtet, nur scheu.

    Hab ihn gestreift, nur beiläufig, womöglich zufällig.

    Hab ihn dann berührt, nur sanft, eigentlich kaum.

    Hab ihn gedrückt, nur leicht, fast unmerklich.

    Ihn, diesen zweiten Punkt auf deinem Nacken, der eigentlich kein Punkt ist, der eigentlich eine Kugel ist. Eine Kugel ist ein Punkt, der ein bisschen mehr sein wollte, der ein bisschen mehr sein konnte.

    Ich bin auch eine Kugel, bin eine Kugel mit dir. Mit unsichtbaren Linien schreib ich meinen Namen zwischen deine Punkte, zwischen deine Kugeln. Zum ersten Mal, zum zweiten Mal, zum x-ten Malen nach Zahlen forme ich unsichtbare Linien, forme unsichtbare Flächen, forme unsichtbare Formen. Und will noch immer mehr, will noch immer mehr sein. Will nicht unsichtbar bleiben, will endlich sichtbar werden.

    Ich lasse also ab vom unsichtbaren Schreiben.

    Lasse ab von Fingerkuppen, nehme Nägel zu Hilfe.

    Schleife, schabe, ritze, kratze, bis ich mich auf dir erkenne, bis ich mich in dir erkenne.

    In Blut und Haut. In Wölbung und Kuhle. Ich pflüge um.

    Schichte Schichten, die so nicht geschichtet gehören.

    Mache neu. Mache meins, aus dir.

    Und dann hab ich es gesehn, nur kurz.

    Hab es betrachtet, nur scheu.

    Hab es gestreift, nur beiläufig, womöglich zufällig.

    Hab es dann berührt, nur sanft, eigentlich kaum.

    Hab es gedrückt, nur leicht, fast unmerklich.

    Es, dieses Neue, das du ohne mich nicht bist, vielleicht nicht sein kannst, vielleicht nicht sein willst.

    Und dann hab ich sie gesehn, nur kurz.

    Hab sie betrachtet, nur scheu.

    Hab sie gestreift, nur beiläufig, womöglich zufällig.

    Hab sie dann berührt, nur sanft, eigentlich kaum.

    Hab sie gedrückt, nur leicht, fast unmerklich.

    Und sie hat erwidert. Mit Gegendruck. Mit Pathos.

    Ja, da bin ich. Die eine grosse Wahre. Und du kannst schleifen, schaben, ritzen, kratzen und pflügen, so viel du willst.

    Das Blut trocknet ein.

    Die Haut wächst zu.

    Die Wölbung neigt sich.

    Die Kuhle steigt auf.

    Und er entscheidet, ob du sichtbar bleibst.

    Andri Beyeler

    Popmusikant, Singleauskopplung

    Und etz hockt er doh,

    uf de Kante vo däm Bett

    wo nid sis isch,

    grad vorig hät er d Türe

    vo däm im främde Zimmer

    hinder sich zuezoge.

    Er schilet übere is Bad,

    zu de Tuschi,

    aber überleit sichs

    denn gliich andersch,

    no vill z ufgchratzt

    vo däm Obed,

    vo däm letschte

    vo all däne Öbig

    vo de letschte Ziit,

    wo gliich nid

    de letscht bliibt,

    so wes gloffe isch,

    ämel händ s

    mit irere Hampfle

    vo truurige Schtück

    Land uf Land ab

    jewiils mee als eifach nu

    e Hampfle Oore beglückt.

    Und da sind d Gründ,

    und da isch d Schtadt,

    und er weiss

    nid mol mee,

    we die Hütte doh heisst;

    chönt er nohluege

    natürli

    ufem Blöckli

    zum Bischpil,

    ufem Chugi

    ufem Tischli

    näbedem Färnsee,

    villicht wärs sogar

    id Bettwösch gschtickt,

    aber für wa au,

    das kä Chelsea isch,

    weiss er au so,

    und nid nu,

    und ganz abgsee devo,

    wär da –

    Usnaam hii –

    wär brüüchti,

    wär da wär –

    Usnaam här –

    grad nid,

    wills grad ee niemer git,

    won er sich dra,

    mit ire

    i däm Zimmer

    gsi z sii,

    erinnere chönt

    hinnedri

    chan er sich,

    und macht er schätzigswiis,

    grad mol dra erinnere,

    wen er sich

    a wär au immer

    erinneret hät

    uf däm ee gmachte Bett

    i däm Ängel,

    Hirsche

    oder Chrüüz,

    wes heisse würd,

    wartet kä Limusine

    ide Schtross dervor,

    wäärend im öpper

    er wüüsst wa git.

    Immerhin kä Chetti,

    nüt Best West

    Park Imperial,

    es söll en eerlichs Lied gee

    oder eis,

    wo all Fiise dinn schtärbed,

    mitere Refrainziile,

    wo me sich au,

    näbscht däm da si

    als Plattetitel taugt,

    uf de Underarm

    cha loh tätowiere.

    Laurence Boissier

    Personne n’a rien vu venir

    Aucune idée comment c’est possible. Comme d’habitude, on a nettoyé tout le bloc. Le bras chirurgien. Le bras anesthésiste. Les moniteurs. Le mobilier mobile. Le sol. Les lampes, les murs, les grilles d’aération. Partout. Mais l’oeil, non, on l’a pas vu.

    Il avait roulé dans un coin. Il est resté là toute la nuit. Ouvert. Dans le coin, là où il avait roulé. Nous, on traquait le germe, alors évidemment l’oeil, on l’a pas vu.

    Nous, on est des professionnels du germe. Ammoniaque, formaldéhyde, peroxyde d’hydrogène. On attaque sa membrane cellulaire. Il se vide de son contenu. On le rend inerte. Incapable de nuire. Après on désinfecte tout notre attirail. C’est le boulot. Sauf que l’oeil, he ben, on l’a quand même pas vu.

    Ils l’ont repéré ce matin. En préparant la première opération. Ils nous ont bippés, alors on est revenus. On a ramassé l’oeil. On l’a amené aux déchets spéciaux. Ensuite il a fallu remplir un formulaire de non-conformité, tout renettoyer. Le bras chirurgien. Le bras anesthésiste. Et cetera. On comprend pas.

    Notre protocole est rediscuté chaque trimestre. Notre processus d’amélioration continue a été couronné par une certification ISO. Notre équipe est soudée. On organise une fête à Noël. Une virée au lac de Joux en août. Une fête de printemps pour tout le personnel d’hygiène. C’est évident, on a traqué le germe puisqu’on cherchait le germe. Mais l’oeil, l’oeil qui était là, devant nous et qui nous regardait faire, on l’a pas vu. Vers dix heures, il s’est avéré que c’était pas le bon. Enfin, justement, que c’était le bon. Le bon oeil. Celui que nous on a trouvé. Sur le sol du bloc opératoire. Crise! Dans tout l’hôpital, ils ont dégainé les formulaires. Ils ont réuni tout ce qui pense. Les représentants du corps médical, le biohygièniste, le responsable désinfection et qualité de l’air, les avocats, même des malades qui sortaient de leur tiroir.

    Et alors? Qui c’est qu’ils ont envoyé chercher l’oeil, le bon? Nous, évidemment. Vu qu’on était sur place, après une nuit de boulot. On est redescendus aux déchets spéciaux. On a touillé les bouts, les tronçons, les morceaux, les giclures, les … C’est le boulot. On a touillé, vidé, touillé, vidé. Et derrière, ils étaient tous là, ils nous criaient de faire vite. La famille, les avocats, les chefs, tout le monde. Tout le monde était là et nous criait de faire vite. Et nous on touillait, on touillait. On touillait comme des fous. Et tout le temps avec l’équipe on se demandait s’il n’était pas un peu tard pour aller chercher l’oeil. Un petit peu tard. C’est pas à nous de dire, sûrement, mais bon, on se demandait si c’était pas un tout petit peu trop tard. Tu vois ce que je veux dire?

    Katja Brunner

    MANISCHE GRÜSSE AUS WOHLFAHRTSHAUSEN UNIVERSALES FOR FREE

    Da nehme ich dich mit hin: Walgesang – Schluchzen – Schmerzensschreie – Krächzen – Trombone, Trombose, Hupen von Autos, der Klang von hell zitterndem Kerzenlicht, wie der Erdboden für Käfer klingt, Türangeln; berstendes Glas, berstendes Glas, berstendes Glas

    Habe ich doch gewusst, habe ich doch schon längst gewusst

    Hab’ ich dir doch gesagt

    Hab’ ich dir doch längst schon gesagt

    Mais pourquoi je n’ai rien dit

    Dov’è la canna

    Das ist nicht unweit von hier

    Nahe der abfallenden Temperatur

    Dort hinten links

    im Dunkeln

    Vous aimez cet aperçu ?
    Page 1 sur 1